Programo kaj ekzameno de mia konkurso

Antaŭ kelkaj tagoj mi klarigis ke antaŭ unu jaro mi ekpreparis konkurson. Ĉiu jare, programoj de la konkurso ŝanĝas por duono de la temoj. Ĉi jare la temoj estis la jenaj :

• Antikva historio : Ekonomioj kaj socioj de 478 ĝis 88 en malnova Grekujo
• Mezepoka historio : La Bizanca mondo, de la mezo de la 8a jarcento ĝis 1204 : ekonomio kaj socio
• Moderna historio : La socioj angla, hispana kaj franca je la 17a jarcento
• Nuntempa historio : Pensi kaj konstrui Eŭropon de 1919 ĝis 1992

• Regiona geografio : Francio kaj ties regionoj en Eŭropo kaj en la mondo, inkluzive de la transmaraj departementoj kaj teritorio.
• Regiona geografio : Rusio
• Tema geografio : Tutmondiĝo

Mi do studis, lernis kaj cerbumis pri ĉiuj tiuj temoj. Mi aldone studis ekkonteorion de historio kaj de geografio kaj historion de ambaŭ fakoj. Tiu aldona programo necesas por la parola parto de la konkurso.

Post ses monatoj da preparado, mi trapasis la skriban parton de la CAPES en marto 2008. Tiu skriba parto konsistis el du kvinhoraj disertaĵoj :

• Historio : Teni sian rangon en la socioj angla, hispana kaj franca je la 17a jarcento.
• Geografio : Placo de la internaciaj transport- kaj komunikretoj dans la tutmondiĝo procezo.

Kelkaj semajnoj poste en aprilo mi trapasis la skriban parton de l'agrégation. La konkurso estas pli malfacila, estas do kvara disertaĵoj kiuj daŭras sep horoj :

• Historio : La maro kaj la ekonomia vivo de 478 ĝis 88 antaŭ erao nia.
• Historio : Riĉiĝi en la bizanca mondo de la 8a jarcento ĝis 1204.
• Tekstkomento : Parolado de Bruĝo de Margaret Thatcher (septembro 1988).
• Geografio : La periferioj de la franca spaco.

En majo oni informis min ke mi sukcesis al ambaŭ konkursoj... almenaŭ por la skribaj partoj. Fakte, estis 604 postenoj por la CAPES kaj 84 por l'agrégation. Do je la skriba parto la ministrejo elektas ĉirkaŭ duoblo de la postenaro. Poste, dum parolaj ekzamenoj ili elektas la sukcesontoj. Restis al mi trapasi la parolan parton...

Kio okazis dum unu jaro ?

La lasta blogero kiun mi publikigis datiĝas de julio 2007. Kion do okazis dum tiuj dek tri monatoj ? Post sukceso de mia sciencpolitika memuaro (vidu mian lastan blogeron) mi verkis tezprojekton. Same kiel la mastermemuaro, la tezo traktus pri la Esperanta movado laŭ sociologia kaj sciencpolitika vidpunktoj. Mi prezentis la aferon fronte al la univertata profesoraro en solena audienco. Tiel mi esperis atingi ministrejan doktoriĝstipendion, kiuj bedaŭrinde estas en tro malmulta kvanto por la homsciencoj. Ĉiukaze mi decidis ne engaĝiĝi en doktoriĝajn esplorojn sen salajro aŭ stipendio. La stipendion oni finfine atribuis al kolegino kiu laboris pri politiko en Jemeno. Tiel finis miaj mallongaj esperoj pri doktoriĝaj studoj.

Kelkaj semajnoj poste, je la fino de l'somero mi komencis novan studentan vivon. Imagante la malbonan ebelecon pri la tezprojekto mi estis enregistrita je la Institut universitaire de formation des maîtres (Universitata instituto pri formado de la majstroj) t. e. la studejo kie oni povas iĝi instruisto aŭ profesoro.

En Francio, ekde kiam oni deziras labori por la ŝtato oni preskaŭ ĉiam trapasi konkurson. Kiu ajn bakalaŭro povas eniris universitaton, sed labori kiel doganisto, policiano, instruisto, ktp. eblas nur post konkursa sukceso. La konkursan sistemon kelkfoje fremduloj ne ĉiam komprenas. Ĝuste oni povas agnoski ke konkursoj ne ĉiam estas konformaj al la estontaj laboroj...

Mi do registris min por du konkursoj : CAPES d'histoire-géographie kaj Agrégation d'histoire.

La unua estas mallongigo por Certificat d'aptitude au professorat de l'enseignement du second degré (Astesto pri kapableco je profesoreco en dua grada instruado). Tiu konkurso permesas instrui en kolegioj kaj liceoj.

La dua signifas "Agregaĵo" t. e. amasiĝo. Etimologie, la "agregitaj profesoroj" (professeurs agrégés) aldonis sin al la universitata profesoraro. Per tiu konkurso oni plej ofte instruas en liceojn kaj eĉ foje en universitatoj. Fakte la statuso donas al la profesoro plej bonan slajron kaj plej bonaj laborkondiĉojn (malpli da instuhoroj). Ankaŭ la konkurso Agrégation estas multe pli prestiĝa. Ĉiu jare la ministrejo proponas ege malmulte da postenoj.

La konkursoj do donas malsamajn statusojn al la sukcesontoj, tamen la laboro estas la sama : instrui historion, geografio kaj civitisman edukadon laŭ la oficiala programo. Instruistoj ĉiam instruas kaj historion kaj geografion eĉ se ekzistas du agrégations (pri historio kaj pri geografio).

Antaŭ dek du monatoj mi do ambiciis iĝi profesoro pri historio kaj geografio. Kiel mi klopodis por atingi tiun celon, mi rakontos al vi en sekvonta blogero !

Mia memuaro pri Esperanto-aktivuloj

Komence de junio mi finredaktis mian 5-an jaran memuaron. Temas pri sciencpolitika memuaro kiu esploris la internajn valorojn de la Esperanto-batalantoj kaj starigis sociologian enkondukon al la Esperanto-movado. Francparolantoj povas legi la plenan tekston. Mi publikigas ĉi-sube esperantan version de la resumo por alilingvanoj.

ESPERANTISTAJ MILITANTOJ EN FRANCIO

TRANSDONADO KAJ TRANSFORMADO DE MILITANTA AFERO

Militantado por internacia lingvo Esperanto estas nur malofte studita. Temas tamen pri unu el la malmultnombraj aferoj povanta glori sin je cent dudek jara historio kaj militanta tradicio. Tiu memuaro celas montri la novajn evoluojn de la poresperanta movado tra surterena enketo kondukita inter francaj geesperantistoj. Ni interalie interesiĝos pri la transdonado de valoroj de l ’afero, pri ilia persona alproprigado de la agantoj,sed ankaŭ pri la novaj transformadoj de la afero. Inter ili, eniro en politikan arenon dum eŭropaj balotoj en 2004 reprezentas la plej gravan aperaĵon.

Je la fino de tiu laboro mi esperis ricevi monhelpon por daŭrigi miajn esplorojn pri la Esperanto-movado. Tiu mono konsistis el vera salajro por tri-jara esplorado kaj publikigo de doktordisertacio. Bedaŭrinde, la Universitato ne aljuĝis al mi la monon. Tiel finiĝas miaj esploroj pri la Esperantistaro.

Memvola ŝippereulo

Memvola ŝippereulo (en la franca Naufragé volontaire) raportas nekredeblan kuracan eksperimenton kaj homan aventuron okazinta en 1952.

Antaŭ la 50aj jaroj, 200.000 homoj pereis ĉiujare pro ŝiprompo. Duono de tiuj mortoj okazis proksime de l’marbordo. Inter la aliaj 100.000 homoj kiuj pereis meze de la maroj, alia duono dronis tuj poste la katastrofo. Kio do okazis al la 50.000 homoj kiuj sukcesis grimpi en savkanoton ? Oni opiniis ke manko da akvo kaj manĝaĵo mortigis la ŝippereuloj. Tamen statistikoj montris ke la plej multo de la mortintoj pereis dum la tri unuaj tagoj sur la kanoto. Neniu mortas post tri tagoj pro akvomanko. Fakte la ŝippereŭloj ne mortis pro fizikaj kialoj sed pro malespero.

Tiel estis la hipotezo de l’doktoro Alain Bombard, franca kuracisto kiu interesiĝis pri viveblecoj post ŝippereo. Li fakte kredis ke oni povis postvivi sur simpla kanoto. Nur sufiĉis batali kontraŭ malespero por sukcesi de nove vidi la teron. En sia laboratorio, d-ro Bombard kalkulis la eblecojn vivi nur kun marproduktaĵoj.

Malmultaj kredis je lia teorio kaj decidis eksperimenti ŝippereon. D-ro Bombard nekredeble sukcesis travivi 113 tagojn sur ŝipeto. Li trairis Mediteraneon kun amiko, haltis en Balearoj, en Maroko kaj Kanarioj sed sole trairas Atlantikon dum 65 taga vojaĝo.

Dum la tuta aventuro d-ro Bombard fiŝkaptis kaj manĝis krudan fiŝon. Por havi sufiĉe da vitaminoj il ankaŭ manĝis planktonon kiun li kolektis dank’al reteto. Li eĉ manĝis marbirdojn kiujn li sukcesis kapti. Por akvo, d-ro Bombard kalkulis ke la homo povis drinki 800 gramojn da mara akvo. Tio estis revolucia sinteno ĉar antaŭ li ĉiuj opiniis ke salata akvo malbonas por sano. Marakvon drinki eblas sed nur dum kvin tagoj. Poste, li drinkis fiŝakvon ! Fakte, kiel la homa korpo, fiŝoj ĉefe konsistas en akvo. Laŭ la specoj, fiŝaj korpoj enhavas inter 60 kaj 80 % da akvo. Nia aventurulo do premis fiŝojn kaj drinkis fiŝsukon ! En Atlantiko li ricevis pluvakvon, sed nur je la duono de la trairado.

La libro de Alain Bombard estas plena da detaloj pri lia sperto. Certe temas pri kuraca eksperimento sed ankaŭ pri aventuro : bataloj kontraŭ la ŝtormo au la ŝarkoj, senĉesaj navigaciaj eraroj kaj timo neniam atingi la teron suspensigas la veturadon sur senhoma maro.

D-ro Bombard nomis sian ŝipeton Herezulo. Post tiu sperto, li batalis por komprenigas sian herezon. Inter 1952 kaj 1980 li ricevis 32.000 leterojn el homoj kiuj diris ke ili postvivis dank’al sia eksperimento. D-ro Bombard asertas ke la plej grava danĝero por ŝippereŭlo estas malespero. Li do simple proponas markigi : « Memoru ke homo tion faris en 1952 ».

Francaj kandidatoj laŭ politikaj apartigaĵoj

Jen sinteza tabulo pri la diversaj kandidatoj al la franca prezidenta baloto. Ĝi estas adaptita de la verko de Stein Rokkan, fama norvega politiksciencisto. Dank’al Rokkan oni scias ke ne nur unu apartigaĵo (en la angla cleavage) ekzistas en iu politika medio. Dum la lasta jarcento, ĉefaj politikaj apartigaĵoj estis : Posedantoj/Laboristoj ; Eklezio / Ŝtato ; Centro / Ĉirkaŭaĵo ; Urbo / Kamparo. Iu partio tiel lokas si mem unue laŭ unu apartigaĵo. Ĉiu partio do aperis kun apartan celo (mi donas po unu ekzemplo por ĉiu apartigaĵo : defendado de la laboristoj, subtenado de la Eklezio, deziro de centralizado en la ĉefurbo, subtenado de la kamparaj tradicioj). Poste partio povas elekti lokon por aliaj apartigaĵoj (ekz. partio kiu defendas posedantojn povas ankaŭ subteni Eklezion, centralizadon kaj urbanojn).

En Eŭropo, oni fakte nomis dekstron kaj maldekstron politikaj tendencoj kiuj rilatas al la apartigaĵo Posedantoj / Laboristoj. Dekstro profitigas la posedantojn (firmaestrojn, liberajn profesiulojn (en Francio : kuracistoj, advokatoj, ktp), luigantojn) kaj maldektro defendas rajtojn de la laboristoj. Tiam malfacilas loki politikistojn kiuj ne rilatas al la ĉefa politika apartigaĵo (ekz. Frédéric NIHOUS kies celo estas klare defendi kampareco).

Por tiu bilda sintezo, mi finfine elektis Eŭropan variablon kune kun ĉefa apartigaĵo. Mi elektis ĝin konsekvence al referendumaj rezultoj el 2005. La etiketo « por » aŭ « kontraŭ » Eŭropo estas donita laŭ pozicio dum voĉdonado de 2005. Fakte Eŭrop-kontraŭuloj el dekstro kontraŭis pro naciema kaj sendependeca sinteno, dum Eŭrop-kontraŭuloj el maldekstro kontraŭis pro tro ekonomie liberala Eŭropo.

Dekdu kandidatoj

Ĉi dimanĉe okazos baloto por prezidenteco en Francio. 38 milionoj de voĉdonantoj elektos du kanditojn kiuj debatos du semajnoj plie. Ĉi foje multaj kandidatoj estas novuloj au ne konatataj eĉ de Francoj.

La kvar ĉefaj kandidatoj estas :

- Nicolas SARKOZY : dekstrulo, antaŭa Ministro pri Internaj Aferoj, li perfidas Jacques Chirac en 1995, ĉi lastaj jaroj liaj ideoj pli proksimiĝas la ideoj de Jean-Marie LE PEN, tiu blogero ne sufiĉus por priskribi ĉiujn agojn de SARKOZY kontraŭ junularo kaj enmigrantoj. Sian lastan fidiraĵon : li asertis ke genoj kaŭzas krimecon kaj sinmortigecon.

- Ségolène ROYAL : centr-maldekstrulino, Ministrino pri Familiaj Aferoj en la JOSPIN-a registaro (1997-2002), ŝi estas edzino de la ĉefsekretario (estro) de la Socialisma Partio, ŝi gajnis rajton esti kantidato de tiu partio post interna baloto kun du aliaj gravaj partianoj (Dominique STRAUSSKAHN kaj Laŭrent FABIUS). Gazetaro je la komenco mokis ŝin pro misagetoj. Maldekstremuloj taksas ŝin kiel tro liberala (lau la ekonomia signifo). Sian lastan fidiraĵon : ŝi demandis al ĉiuj Francoj meti trikoloran flago je iliaj fenestroj kiel simbolo de nacia identeco.

- François BAYROU : centrulo, Ministro pri Nacia Edukado inter 1993 kaj 1997 (dekstra registaro), li ĉiam alianciĝi kun la ĉefa dekstra partio sed ĉi lastaj jaroj li kritikis SARKOZY kaj rompis la aliancon en la parlamentejo. Li nun proponas aliancon de la dekstraj kaj de la maldekstraj partioj sub centrisma prezidenteco.

- Jean-Marie LE PEN : ekstrem-dekstrulo, en 2002, li sukcesis atingi la duan vicon de la baloto. Lia ĉefe paroladas kontraŭ SARKOZY kiu klare deziras kapti liajn voĉdonantojn. Lia konstanta programo : elpeli fremduloj, tio kio laŭ li estos solvo al ĉiuj problemoj.

La ok aliaj kandidatoj estas :

- Philippe DE VILLIERS : ekstrem-dekstrulo, li demandas dividon el Eŭropa Unio kaj kontraŭas « islamiĝado » de la Francio.

- Dominique VOYNET : ekologiistino, Ministrino pri Medio en la JOSPIN-a registaro, ŝi estas sola kandidato kiu parolas pri protektado de la medio.

- José BOVÉ : alimondisto, li subtenas terkultivistoj kontraŭ Monda Banko, Monda Organizaĵo pri Komerco kaj Internacia Mona Fonduso.

- Olivier BESANCENOT : ekstrem-maldekstrulo, demandas pli bonan dividon inter firmaestroj kaj laboritsoj.

- Arlette LAGUILLER : ekstrem-maldekstrulino, subtenas rajtojn de la gelaboristoj de tridek jaroj. Temas ĉi jare pri ŝia sesa partoprenado en prezidenta baloto.

- Marie-George BUFFET : komunistino, Ministrino pri Junularo kaj Sportoj en la JOSPIN-a registaro, ŝi defendas rajtojn de la gelaboristoj.

- Frédéric NIHOUS : ĉasisto, defendas kamparajn tradiciojn kaj inter ili rajtoj de la ĉasistoj kaj fiŝkaptistoj.

- Gérard SCHIVARDI : maldekstrulo, li estas subtenita de la Partio de la Laboristoj (malgrandegan partio), li demandas dividon el Eŭropa Unio por helpi urbestroj de malgrandaj komunumoj kiuj suferas pro perdo de publikaj servoj.

Kompreneble, tioma rapidega prezento de la kandidatoj estas iom karikatura sed mi deziris prezenti liajn ĉefajn ideojn kaj emojn. Mi aldonas ke tiu baloto iom strangas, neniu parolas pri programoj kaj la kandidatoj ne estas ĉiam estas fortegaj personoj. Vere venas nova generacio de politikisto je la plej alta ŝtupo de la potenco.

Brazila imperiestro lernis la provencan

Antaŭ kelkaj tagoj mi vizitis ekzpozicion pri la portugala imperio, precipe pri Makao kaj Brazilo. La plej interesa informo temis pri la brazila imperiestro Petro la 2a. Fakte li estis kulturemulo kaj sciemulo. Li parolis plurajn lingvojn, ekzemple la hebrean, la grekan kaj sanskrito. Li nekredeble ankaŭ scipovis la provencan lingvon kaj ŝatis la provencan literaturon.

En 1872, li vizitis Marsejlon kie li kunvokis la faman provencan poeton Frédéric Mistral kies li ŝatis la verkojn. Li eĉ deziris eldoni ilin en Brazilo. La imperiestro rakontis al Mistral kiu li mem trairis plurajn urbojn kaj pejzaĝojn de Provenco legante Mirèio kaj Calendau la libro en la mano.

En 1873, Petro la 2a iĝis Sòci dou Felibrige (t. e. membro de la Felibrige, la belarta movado por renovigi la provencan lingvan). En Francio li ankaŭ renkontis aliajn famulojn kaj daŭre korespondis kun ili (Pasteur, Renan, Hugo, ktp.).

Kiam li reiris en Brazilo li daurigis la lernadon de la provenca, lingvo kiun li preferis laŭ li.